Tonsil en zijn fundamentele rol in emotionele regulering

De amygdala is een hersenstructuur die deel uitmaakt van het limbische systeem, dat betrokken is bij de regulering van emoties, motivatie en gedrag. Zijn naam komt van het Griekse woord dat betekent "amandel". Zoals bij de meeste andere hersenstructuren, hebben we eigenlijk twee amandelen. Elke amygdala ligt in de buurt van de hippocampus en bevindt zich in het tijdelijke deel van de hersenen, in beide hemisferen.

Speelt een sleutelrol in de emotionele reactie, vooral in de reactie op angst en angst. Deze hersenstructuur ontvangt sensorische informatie van auditieve en visuele paden en verwerkt deze informatie om te bepalen of het een potentiële bedreiging is. Als een dreiging wordt waargenomen, activeert de amygdala de gevechts- of vluchtreactie, die het lichaam voorbereidt om te reageren op de gevarensituatie.

Inhoud

• Anatomie en structuur van de amygdala
• Functie van de amygdala
• Neurochemie van de amygdala, stress en angst
• Relatie tussen de amygdala en de emotionele reactie
• Verwondingen aan de amygdala
  • Conclusies
  • Referenties

Anatomie en structuur van de amygdala

De amygdala bevindt zich in de tijdelijke lob van de hersenen, die bestaat uit verschillende onderling verbonden kernen die verschillende emotionele functies vervullen. De amygdala is verdeeld in twee hoofdgroepen kernen: de zijkernen en de centrale kernen.

De laterale kernen Neem de basolaterale kern en corticale kern op. De basolaterale kern is de grootste en meest complexe structuur van de zijkernen, en ontvangt een breed scala aan sensorische informatie, waaronder visuele, auditieve en somatosensorische informatie, die wordt verwerkt in complexe circuits voor emotionele regulatie. De corticale kern daarentegen is betrokken bij de perceptie van gezichtsuitdrukking en emotionele expressie.

De centrale kernen Neem de centrale kern en mediale kern op. De centrale kern is de kleinste structuur en bevindt zich in het centrale deel van de amygdala. Het is betrokken bij het genereren van automatische emotionele reacties, zoals de activering van het sympathische zenuwstelsel en de afgifte van stresshormonen. De mediale kern is betrokken bij de regulering van sociaal gedrag en sociale besluitvorming.

De amygdala wordt gegenereerd uit het prosentephalon, dat het voorste primitieve brein of het voorste deel van de hersenen is tijdens de embryo -ontwikkelingsfase, en wordt gevormd door telenidephal en dicephalon. Telencéphalo is het grootste deel van de prosentephal.

Tijdens de embryonale ontwikkeling van de neurale buis, 3 dilataties genoemd Primaire cefalische blaasjes, die de Prosentephalon, de Mesencephalon en de Rhombenphal zijn.

Ze zijn de delen van de hersenen wanneer de ontwikkeling van het centrale zenuwstelsel begint. Vervolgens is de prosentephalon verdeeld in een dicephalon (thalamus en hypothalamus) en telencefalo (cerebrale hemisferen).

De neuronale verbindingen van de tonsil zijn complex en uitgebreid. De amygdala verbindt zich met verschillende belangrijke hersengebieden, waaronder de prefrontale cortex, de hippocampus, de thalamus en de hypothalamus, via een reeks neuronale paden. Deze neuronale verbindingen zijn belangrijk voor emotionele regulatie en emotioneel geheugen.

Functie van de amygdala

De amygdala ontvangt zintuiglijke informatie uit verschillende bronnen, waaronder de zintuigen van zicht, oor en aanraking, en verwerkt deze snel om te bepalen of informatie een bedreiging of potentieel gevaar is. Als de informatie als een bedreiging wordt beschouwd, kan de amygdala een reactie van "strijd of vlucht" in het lichaam veroorzaken, het sympathische zenuwstelsel activeren en de afgifte van stresshormonen zoals cortisol en adrenaline.

Naast zijn rol in reactie op angst en angst, is de tonsil ook betrokken bij de regulering van anderen Emoties zoals verdriet, geluk en woede. Er is ook gebleken dat het betrokken is bij de Emotioneel geheugen, Aangezien intense emotionele ervaringen kunnen worden opgeslagen in de tonsil en vervolgens kunnen worden hersteld als reactie op vergelijkbare stimuli in de toekomst.

Neurochemie van de amygdala, stress en angst

De neurochemie van de amygdala is intiem gerelateerd aan de reactie op stress en angst. De amygdala bevat een groot aantal neurotransmitterreceptoren zoals serotonine, dopamine, glutamaat en GABA, die fundamenteel zijn voor emotionele verwerking.

Wanneer een persoon een stressvolle of bedreigende situatie ervaart, wordt de amygdala geactiveerd en laat neurotransmitters zoals glutamaat, stof P en norepinefrine vrij, wat de prikkelbaarheid van de amygdala verhoogt en bereidt deze voor op een snelle en efficiënte respons. De amygdala activeert ook het sympathische zenuwstelsel, dat de hartslag, ademhaling en bloedglucose -afgifte verhoogt, waardoor het lichaam wordt voorbereid op actie.

Angst is een emotionele reactie op stress die bezorgdheid, angst en vrees impliceert, en is ook gerelateerd aan de activiteit van de tonsil. Onderzoek heeft dat aangetoond Mensen met angststoornissen hebben een grotere activiteit in de amygdala als reactie op negatieve emotionele stimuli, wat een grotere emotionele gevoeligheid suggereert.

Bovendien is de amygdala verbonden met andere belangrijke hersengebieden voor emotionele regulatie, zoals prefrontale cortex en hippocampus. De prefrontale cortex is verantwoordelijk voor cognitieve controle en beslissing en kan de activiteit van de amygdala moduleren om de emotionele reactie te reguleren. De hippocampus daarentegen is cruciaal voor het geheugen, en er is aangetoond dat de tonsil en hippocampus interactie hebben om emotionele herinneringen te vormen en te herstellen.

In het hele brein wordt de amygdala beschouwd als de structuur met meer receptoren voor benzodiazepines. We kunnen ook in deze kern een uitgebreide populatie receptoren voor opioïde peptiden vinden (bijvoorbeeld betrokken bij hypoalgesie -reacties op een acute stressvolle situatie die pijn kan genereren).

Neurochemisch gezien kunnen we de amygdala relateren met de neurotransmittersystemen die corticale activering reguleren. Bovendien kunnen we in deze kern ondiepe en noradrenerge, dopaminerge, serotonerge en cholinerge routes vinden, die een brede corticale innervatie mogelijk maken.

Relatie tussen de amygdala en de emotionele reactie

Verschillende experimentele bewijzen hebben dat aangetoond Verwondingen aan de centrale kern van de amygdala beïnvloeden alle reacties van angstconditionering. Evenzo produceert de stimulatie ervan toenemen in de hartslag, ademhalingssnelheid, bloeddruk, afgifte van stresshormonen, gedragsimmobilisatie, hyperreflexie, onder andere.

De centrale kern komt tussenbeide als een bemiddelaar in de activering van de corticale opwinding door zijn directe projecties naar de cortex (met name de rostrale cingulaire wending en de orbitofrontale cortex) en door zijn indirecte projecties, door de basale kern van meynert.

De amygdala lijkt een structuur te zijn die betrokken is bij de bemiddeling van zowel emotionele reacties als het bewuste gevoel van emotie.

In sommige onderzoeken stimuleerden onderzoekers direct de amandelen van patiënten die een hersenchirurgie ondergaan en vroegen hen om hun indrukken te informeren. De subjectieve ervaring die deze patiënten het meest meldden, was dreigend of woede angst en angst. In andere studies met een klein aantal patiënten die alleen hun amandelen waren vernietigd (bijvoorbeeld als gevolg van een beroerte), herkende ze de gezichtsuitdrukkingen van elke emotie behalve die van angst.

In feite lijkt de amygdala al onze reacties te moduleren op gebeurtenissen die erg belangrijk zijn voor ons overleven. De gebeurtenissen die ons waarschuwen voor een dreigend gevaar, zijn daarom zeer belangrijke stimuli voor de tonsil, Maar dat geldt ook voor de gebeurtenissen die wijzen op de aanwezigheid van voedsel, seksuele paren, rivalen, kinderen in problemen, enz.

Het is ook mogelijk geweest om de relatie van de amygdala te verifiëren met impliciete herinneringen aan stimulaire sleutels die de emotionele emoties aangeven.

Verwondingen aan de amygdala

De laesies in de kern van de amygdala kunnen een significante impact hebben op emotionele regulering en gedrag. Afhankelijk van de locatie en uitbreiding van de laesie, kunnen de symptomen variëren van emotionele stoornissen tot veranderingen in sociaal gedrag en emotioneel geheugen.

De laesies in de centrale kern van de amygdala bijvoorbeeld, Ze kunnen de reactie op angst en angst beïnvloeden, En ze kunnen resulteren in een afname of afwezigheid van emotionele reacties in dreigende situaties. Patiënten met tonsil letsel kunnen ook ervaren Moeilijkheden bij het herkennen van gezichtsuitdrukkingen en emoties, wat een implicatie van de amygdala suggereert in emotionele perceptie.

Bovendien kunnen tonsilletsels het emotionele geheugen beïnvloeden, omdat is aangetoond dat de amygdala betrokken is bij de verwerking en consolidatie van emotionele herinneringen. Tonsils in de tonsil kunnen een Vermindering van het vermogen om emotionele ervaringen uit het verleden te onthouden of een vermindering van de intensiteit van de emotie geassocieerd met een specifiek geheugen.

In termen van sociaal gedrag kunnen verwondingen in de amygdala ook van invloed zijn op het vermogen van individuen om sociale signalen te interpreteren en te reageren, wat kan leiden tot moeilijkheden bij het tot stand brengen van interpersoonlijke relaties en het begrijpen van sociale normen.

Conclusies

Concluderend speelt de amygdala een cruciale rol bij de regulering van emoties en sociaal gedrag. Zoals vermeld, is deze hersenstructuur betrokken bij de detectie en verwerking van emotionele stimuli, en kan de disfunctie ervan gerelateerd zijn aan psychiatrische aandoeningen zoals angst en depressie. Bovendien suggereert de verbinding met de hersenstam een ​​belangrijke rol in de respons van het autonome zenuwstelsel. Naarmate de studie van de amygdala en de functie ervan dieper worden, worden nieuwe mogelijkheden voor de ontwikkeling van effectievere behandelingen voor deze emotionele aandoeningen geopend.

Referenties

• Bradford, h.F. (1988). Fundamentals of Neurochemie. Barcelona: arbeid.
• Carlson, n.R. (1999). Gedragsfysiologie. Barcelona: Ariel Psychology.
• Timmerman, m.B. (1994). Neuroanatomie. Fundamentals. Buenos Aires: Panamericaans redactioneel.
• Delgado, J.M.; Ferrús, a.; Mora, f.; Rubia, f.J. (Eds) (1998). Neurowetenschappelijke handleiding. Madrid: synthese.