Grensomgeving in familietherapie

Salvador Minuchin was een Argentijnse psychiater en psycholoog die structurele familietherapie ontwikkelde. Volgens deze gedachteschool zijn de problemen van een individu het gevolg van disfuncties in familie -interacties. Grensinstelling (of limieten) is een belangrijk onderdeel van dit model.

Inhoud

• Wat begrijpen we onder grenzen in familietherapie
• Wat zijn technieken voor het instellen van grensinstellingen
  • Psychologische of affectieve afstand wijzigen
  • Wijzig de duur van de interactie binnen een significant systeem
• Een voorbeeldcase
  • Referenties

Wat begrijpen we onder grenzen in familietherapie

Grenzen in structurele familietherapie verwijzen naar de regels en verwachtingen die bepalen hoe familieleden met elkaar omgaan. Deze randen kunnen duidelijk, diffuus of rigide zijn.

1. Duidelijke grenzen: Wanneer grenzen duidelijk zijn, is er een gezond evenwicht tussen afhankelijkheid en onafhankelijkheid tussen familieleden. Hierdoor kan elk individu zijn eigen identiteit behouden, terwijl hij zich nog steeds onderdeel van het gezin voelt.
2. Diffuse randen: Diffuse randen bestaan ​​wanneer familieleden te betrokken zijn bij het leven van anderen. Dit kan leiden tot gebrek aan privacy en overmatige emotionele afhankelijkheid tussen familieleden.
3. Rigide randen: Er bestaan ​​rigide grenzen wanneer familieleden te elkaar van elkaar verbroken zijn. Dit kan leiden tot isolatie en gebrek aan emotionele ondersteuning.

In structurele familietherapie zal de therapeut samenwerken met het gezin om disfunctionele grenzen te identificeren en aan te passen. Dit kan betrekking hebben op het bevorderen van open communicatie, het onderwijzen van conflictoplossingvaardigheden en het helpen van het gezin om meer respect te ontwikkelen voor de individualiteit en privacy van elk lid. Het doel is om een ​​familiesysteem te maken dat de putbevestiging van al zijn leden bevordert.

De intensiteitscreatietechniek in familietherapie

Wat zijn technieken voor het instellen van grensinstellingen

Minuchin stelde twee hoofdtechnieken voor om randen te wijzigen:

Psychologische of affectieve afstand wijzigen

Deze techniek Het impliceert de observatie en aanpassing van emotionele interacties bij familieleden. De therapeut zal de interacties waarnemen en analyseren die zich voordoen tijdens de sessies, en let op de fysieke nabijheid, die meer spreekt, die wordt onderbroken, die meer en andere soortgelijke indicatoren helpt. Uit deze observatie kan de therapeut wijzigen wijzen om de emotionele nabijheid bij familieleden te vergroten of te verminderen.

Als een paar met een echtelijke crisis bijvoorbeeld hun kind betrekt bij hun conflict, kan een therapeut de fysieke opstelling van het gezin in de kamer wijzigen. Als het kind tussen de ouders zit, zou de therapeut het kind kunnen verplaatsen en voor de ouders plaatsen, zittend op hen naast elkaar. Deze fysieke aanpassing.

Wijzig de duur van de interactie binnen een significant systeem

Deze techniek Een interactieproces behandelen of uitbreiden om gezondere grenzen te stellen. Als familieleden bijvoorbeeld te veel tijd besteden aan het bespreken van de problemen van een individu, kan de therapeut suggereren dat deze tijd beperkt is om de grenzen van het individu te beschermen en om meer onafhankelijkheid aan te moedigen.

Minuchin introduceert ook het idee van Home -taken om de technieken te versterken die in de sessie worden gebruikt en bevorderen verandering buiten de therapie. Deze taken kunnen concrete acties omvatten om nieuwe grenzen tot stand te brengen en te onderhouden.

Deze technieken zijn met name nuttig voor gezinnen met een ongedifferentieel. Het uiteindelijke doel is om een ​​familiesysteem te creëren dat de individualiteit en onderlinge afhankelijkheid van elk lid respecteert en ondersteunt.

Een voorbeeldcase

Overweeg een gezin gevormd door twee ouders en twee tienerkinderen. In dit gezin zijn ouders meestal overbezorgd en nemen ze veel verantwoordelijkheden aan die van kinderen zouden moeten behoren. Als gevolg hiervan zijn adolescenten te veel afhankelijk van hun ouders en hebben ze moeite om hun onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid te ontwikkelen.

Tijdens een therapiesessie merkt de therapeut op dat ouders constant vragen beantwoorden die aan kinderen zijn gericht en dat kinderen het initiatief zelden in gesprekken nemen. De grenzen tussen ouderlijke en kinderlijke subsystemen zijn diffuus en de rollen vermengen zich.

Om dit te corrigeren, kan de therapeut de techniek gebruiken om de psychologische afstand te wijzigen. De therapeut kan bijvoorbeeld ouders vragen zich te zwijgen en kinderen toe te staan ​​voor zichzelf te spreken wanneer ze hen een vraag stellen. Dit kan de emotionele en psychologische scheiding tussen ouders en kinderen vergroten en kinderen helpen hun eigen stem te ontwikkelen.

Wat betreft het wijzigen van de duur van de interactie, zou de therapeut kunnen suggereren dat ouders elke week tijd doorbrengen om kinderen in staat te stellen hun eigen problemen aan te pakken, terwijl ouders niet van binnenkomen. Deze thuistaak kan helpen de limieten in de sessie te versterken en een grotere onafhankelijkheid van kinderen thuis te bevorderen.

Na verloop van tijd kunnen deze technieken helpen bij het herstellen van duidelijke en gezonde grenzen binnen het gezin, tegelijkertijd de onafhankelijkheid en volwassenheid van de kinderen bevorderen.

Ensceneringstechniek in therapie, wat is en hoe wordt gebruikt

Referenties

• Minuchin, s. (1974). Gezinnen en gezinstherapie. Mexico: Economic Culture Fund.
• Minuchin, s., & Fishman, h. C. (1981). Technieken voor gezinstherapie. Barcelona: Paidós.
• Nichols, m. P., & Schwartz, r. C. (2006). Familietherapie: concepten en methoden. Madrid: Pearson.