De onbalanstechniek in familietherapie

De onbalans is een therapeutische techniek die wordt gebruikt in familietherapie om de dynamiek van kracht en communicatie binnen het familiesysteem te wijzigen. Het wordt gebruikt wanneer een onbalans wordt geïdentificeerd in de familhiërarchie, waar een of meer leden dominante controle over anderen uitoefenen.

Het hoofddoel van de onbalans is om te breken met de gevestigde rollen en patronen die disfunctionele dynamiek behouden, en een gezonder en billijker evenwicht te bevorderen.

Inhoud

• Hoe de onbalans werkt
• Toepassing van de onbalanstechniek
  • Een voorbeeldcase
  • Referenties

Hoe de onbalans werkt

De onbalans is een strategie die wordt gebruikt om disfunctionele patronen in familierelaties te onderbreken en een verandering in dynamiek te bevorderen. In een gezin kunnen er onevenwichtigheden zijn van macht, omgekeerde rollen of situaties waarin een lid verantwoordelijkheden of overmatige controle over anderen op zich neemt.

Het doel van de onbalans is om het bewustzijn te vergroten en een reflectie te veroorzaken op deze disfunctionele dynamiek. De therapeut kan op verschillende manieren ingrijpen Daag de rol en gedragingen uit die de onbalans in stand houden.

De therapeut kan bijvoorbeeld rechtstreeks naar een familielid gaan dat een buitensporige controle of verzorger aanneemt en vragen stellen die hem doen nadenken over zijn rol. Dit kan het lid helpen te beseffen dat hij verantwoordelijkheden op zich neemt die niet met hem overeenkomen of dat hij voorkomt dat andere leden voor zichzelf ontwikkelen en beslissingen nemen.

Door deze reflectie te genereren, beoogt het een verandering in de familiedynamiek te bevorderen. Leden kunnen het belang van de autonomie en een evenwichtige deelname van elk individu in het gezin beginnen te erkennen. Dit kan leiden tot een herbalancering van de machtsverdeling en een grotere samenwerking bij het nemen van beslissingen en het oplossen van problemen.

Toepassing van de onbalanstechniek

De onbalans wordt op verschillende manieren toegepast in familietherapie, afhankelijk van de specifieke behoeften en dynamiek van elk gezin. Enkele van de meest voorkomende technieken zijn:

1. Wijzig de structuur: De therapeut kan de fysieke opstelling van familieleden tijdens de therapeutische sessie veranderen om de gebruikelijke interacties te onderbreken en nieuwe vormen van communicatie te bevorderen. Door fysieke plaatsen en posities te veranderen, wordt een nieuwe context gecreëerd waarmee familieleden verschillende rollen en perspectieven kunnen ervaren.
2. Daag overtuigingen en normen uit: In dit geval vraagt ​​de therapeut de overtuigingen en normen die in de familie zijn verankerd die de onbalans behouden. Verwachtingen en impliciete regels worden onderzocht om reflectie en verandering te bevorderen. Bij het uitdagen van deze overtuigingen opent de mogelijkheid om nieuwe familienormen en waarden vast te stellen die een meer evenwichtige en gezonde dynamiek bevorderen.
3. Taakverdeling: De therapeut kan specifieke taken toewijzen aan familieleden om gevestigde rollen aan te vechten en nieuwe vormen van interactie te bevorderen. Deze taken kunnen gedeelde verantwoordelijkheden, gezamenlijke beslissing of activiteiten of activiteiten omvatten die samenwerking en wederzijdse ondersteuning bevorderen. Door deze taken probeert het de macht opnieuw in evenwicht te brengen en een grotere deelname van alle familieleden te bevorderen.
4. Ondersteuning voor de meest kwetsbare leden: In geval van machtsevenwicht kan de therapeut een alliantie vormen met een familielid dat zich in een nadeel bevindt. Deze alliantie is gecreëerd met als doel macht en ondersteuning aan dat lid te geven, waardoor hij de mogelijkheid biedt om zich uit te drukken en billijker deel te nemen aan Family Dynamics. De professional wordt een verdediger van deze persoon, die kan helpen de disfunctionele positie van de andere leden uit te dagen en in twijfel te trekken.

Deze interventie Hiermee kan het nadeellid worden gehoord en een actieve rol spelen Bij het nemen van gezinsbeslissingen. Door zijn positie te versterken, probeert de therapeut de gezinshiërarchie te nivelleren en een gezonder evenwicht in het systeem te bevorderen. Het is echter belangrijk dat de therapeut rekening houdt.

De onbalans impliceert niet altijd een permanente verandering in de gezinshiërarchie, maar probeert een ruimte te creëren waar alle leden de mogelijkheid hebben om zich uit te drukken en evenveel deel te nemen, en de investering van rollen te vermijden als ze dat waren. Naarmate disfunctionele rollen en patronen worden uitgedaagd, wordt meer open communicatie aangemoedigd en wordt een positieve verandering in gezinsdynamiek gepromoot als geheel.

Een voorbeeldcase

Ana en Luis zijn een paar met een zestien jaar -oude zoon genaamd Javier en een twaalf jaar -oude dochter genaamd Carolina. Tijdens de familietherapiesessies is vastgesteld dat Javier een vaderlijke rol heeft op zich genomen tegen Carolina, beslissingen nemen en verantwoordelijkheden op zich nemen die overeenkomen met ouders. Dit heeft een investering van rollen gegenereerd en heeft de oudste zoon van de familie ouderlijk.

De therapeut erkent het belang van het wijzigen van deze omgekeerde rollen om een ​​verandering te bevorderen. Tijdens een sessie richt de therapeut Javier als volgt: "Javier, vertel je ouders welke plannen je voor Carolina hebt voor de volgende cursus. Zou je muziek buitenschoolse of beter Engels willen doen? Misschien zou het beide kunnen doen?".

Met deze interventie daagt de therapeut het gezin uit om na te denken over de rol van de broer tegenover de jongste dochter. Daarbij wordt het gezocht voor Javier.

Naarmate de sessies vorderen, kan de therapeut met Javier blijven samenwerken om hem te helpen de rol van de verzorger vrij te geven, Carolina toe te staan ​​zijn eigen verantwoordelijkheid te nemen in de besluitvorming en meer autoriteit te geven aan de ouders in deze kwesties.

Tegelijkertijd werkt de therapeut samen met Ana en Luis om een ​​actievere rol te spelen in de besluitvorming en Carolina de ruimte te bieden die nodig is om hun autonomie te ontwikkelen. Ze kunnen ook worden aangemoedigd om Carolina's ideeën en meningen te valideren, hun persoonlijke groei en het vermogen om hun eigen beslissingen te nemen bevorderen.

Grensomgeving in familietherapie

Referenties

• Satir, v. (2000). Stap voor staptherapie. Herder.
• Minuchin, s., Fishman, h. C., & Vásquez, c. (2010). Systemische familietherapie: geschiedenis, theorie en praktijk. Gedisa.
• Colapinto, J., & Sluzki, c. EN. (1999). Family Therapy Manual. Betaald aan.