Ensceneringstechniek in therapie, wat is en hoe wordt gebruikt

Familietherapie, een vorm van psychotherapie die zich richt op dynamiek en relaties binnen een gezin, bevat verschillende technieken om gezinnen te helpen conflicten te overwinnen en hun functioneren te verbeteren. Een van deze technieken is de enscenering, een hulpmiddel dat veel wordt gebruikt in de structurele school voor gezinstherapie.

De enscenering stelt de therapeut in staat om te observeren hoe familieleden met elkaar omgaan, Biedt een dieper begrip van gedragspatronen en de structuur van relaties binnen het gezin.

Inhoud

• Wat is de ensceneringstechniek
• Hoe de ensceneringstechniek wordt gebruikt
  • Een voorbeeldcase
  • Referenties

Wat is de ensceneringstechniek

De enscenering is gebaseerd op het idee dat de familie "dans" of interactie heeft in aanwezigheid van de therapeut. Deze interactie is niet beperkt tot een gesprek, maar Het omvat alle vormen van communicatie en verbinding tussen familieleden. Het doel is om de informatie niet alleen van de inhoud te onthullen, maar ook van de relatie. De therapeut kan veel leren door simpelweg te observeren hoe familieleden met elkaar communiceren, hoe ze op elkaar reageren en wat de rollen en patronen zijn die zich in de loop van de tijd hebben ontwikkeld.

De enscenering wordt op verschillende manieren uitgevoerd, een van hen is door spontane interacties, Waar de therapeut Kijk naar de natuurlijke interactie tussen familieleden. Deze benadering biedt een visie op familierelaties zonder de directe invloed van de therapeut. Spontane interacties kunnen met name nuttig zijn om de dynamiek van relaties te begrijpen, zoals wie de rol van leider neemt, die de verzorger is, en wie buiten blijft.

Een andere manier van werken met de enscenering zou zijn het veroorzaken van specifieke interacties, en vragen familieleden om op een bepaalde manier te communiceren. Dit kan de therapeut in staat stellen te observeren hoe familieleden reageren op situaties, conflicten en specifieke toepassingen. Deze interacties kunnen ook nuttig zijn om familieleden te helpen nieuwe vormen van communicatie en verbinding te ervaren en te oefenen.

Bij de enscenering kan u dat ook Vraag alternatieve interacties aan, dat wil zeggen, vraag familieleden om ongebruikelijk gedrag te proberen of dingen te doen die ze normaal zouden doen. Dit kan een nieuw kader bieden om de mogelijkheden van verandering en aanpassing binnen de gezinsstructuur te verkennen.

Deze techniek helpt Vind familie -interactiepatronen die kunnen bijdragen aan het onderhoud van een probleem. Als familieleden bijvoorbeeld automatisch reageren op bepaald gedrag zonder te beseffen hoe deze reactie het probleem kan bestendigen, kan de therapeut op dit patroon wijzen en het gezin helpen het te begrijpen en te veranderen.

Hoe de ensceneringstechniek wordt gebruikt

De ensceneringstechniek, zoals we al zijn gevorderd, wordt op verschillende manieren uitgevoerd. Vervolgens beschrijven we de gebruikte procedures:

1. Observatie van spontane interacties: De therapeut nodigt uit familieleden om op natuurlijke wijze te communiceren. Ze kunnen hen bijvoorbeeld vragen om een ​​dagelijkse activiteit te doen hoe ze samen moeten spelen of dineren. Gedurende deze tijd observeert de therapeut zorgvuldig hoe zij zich tot elkaar verhouden, die het initiatief nemen, die op de achtergrond blijft, hoe conflicten worden opgelost, enz.
2. Provocatie van interacties: Om aanvullende informatie te verkrijgen, kan de therapeut scenario's voorstellen of om bepaald gedrag vragen om te zien hoe het gezin reageert. De therapeut kan bijvoorbeeld een familielid vragen om een ​​specifiek verzoek aan een ander lid te doen. Reacties op deze toepassing kunnen communicatiepatronen, stroomstructuren en gezinsrollen onthullen.
3. Vraag alternatieve interacties aan: In sommige gevallen zou de therapeut familieleden kunnen uitdagen om hun gedrag op ongebruikelijke of ongebruikelijke manieren te veranderen. Dit kan inhouden dat het proberen van nieuwe vormen van communicatie of interactie op manieren die afwijken van de gebruikelijke patronen. Dit deel van de enscenering kan familieleden helpen hun routines te breken en nieuwe manieren van interactie te overwegen.
4. Spontane interacties verlichten: Zodra de therapeut voldoende interacties heeft waargenomen, kan deze wijzen op bepaalde patronen voor de familie. Dit omvat vaak patronen die mogelijk bijdragen aan de dynamiek van de familie. Door het gezin bewust te maken van deze patronen, krijgen ze de mogelijkheid om hun gedrag te veranderen.
5. Reflectie en discussie: Na enscenering bespreekt de therapeut met de familie wat is waargenomen. Dit kan inhouden dat het bespreken van hoe bepaald gedrag kan bijdragen aan de huidige problemen en het onderzoeken van manieren om dit gedrag te veranderen.

De enscenering, zoals elke therapietechniek, moet met zorg en respect worden gebruikt. De therapeut moet altijd aandachtig zijn voor hoe familieleden zich tijdens het proces voelen en ervoor zorgen dat ze zich veilig en gerespecteerd voelen. Uiteindelijk is het doel van de enscenering om het gezin een nieuw perspectief te bieden op zijn eigen dynamiek, wat de eerste stap kan zijn naar het creëren van een positieve en blijvende verandering in familierelaties.

Een voorbeeldcase

Laten we als een voorbeeld een gezin bestaan ​​dat bestaat uit een moeder, een vader en twee kinderen, Andrés, 16 en Ana, 6 jaar oud. Het gezin heeft problemen omdat Ana de neiging heeft om veeleisend te zijn en vaak de aandacht van anderen te monopoliseren, terwijl Andrés zich genegeerd voelt.

Observatie van spontane interacties: De therapeut begint de sessie om de familie te vragen te communiceren zoals ze normaal gesproken thuis zouden doen. Merk op dat ANA vaak onderbreekt wanneer anderen spreken en dat ouders de neiging hebben om onmiddellijk op hun eisen te reageren, waardoor ze iets anders afgeeft dat ze doen. Andrés lijkt terughoudend om te spreken en weg te blijven.

Provocatie van interacties: De therapeut besluit een interactie uit te lokken door Ana te vragen om haar broer Andrés te vragen om haar te helpen haar schoenen te binden. Merk op dat Ana gewoon de schoenen van Andrés gooit zonder hulp te vragen. Wanneer Andrés weigert zijn schoenen te binden, berispen ouders Andrés in plaats van Ana toe te spreken over haar gebrek aan hoffelijkheid.

Vraag alternatieve interacties aan: De therapeut komt tussenbeide en suggereert een alternatieve interactie. Vraag Ana om, in plaats van de schoenen van Andrés te gooien, vriendelijk om hulp te vragen. Bovendien dringen ouders aan om te wachten voordat ze tussenbeide komen, waardoor de broers het probleem zelf kunnen oplossen.

Spontane interacties verlichten: Na deze interactie geeft de therapeut de trend aan van de ouders om onmiddellijk aan de eisen van Ana te voldoen, ongeacht of haar gedrag geschikt is of niet. Bovendien wijst hij op hoe deze dynamiek zijn dat Andrés zich onbeheerd en minder belangrijk voelt.

Reflectie en discussie: De therapeut opent een discussie over wat er tijdens de sessie werd waargenomen en vraagt ​​de familie hoe zij zich voelen over deze interacties. Door middel van een gesprek begint het gezin te begrijpen hoe hun gedragspatronen kunnen bijdragen aan problemen in hun familiedynamiek.

Door dit proces kan het gezin de onderliggende dynamiek in hun relatie beginnen te herkennen en begrijpen die mogelijk conflicten veroorzaken. In de loop van de tijd kunnen deze kennis en begrip hen helpen positieve veranderingen aan te brengen in hun manier van interactie met elkaar.

Wat zijn drama en psychodrama: activiteiten en verschillen

Referenties

• Camí, een. (2010). Structurele familietherapie. Barcelona: Escola Itinere, Eduvic Cooperative.
• Camí, een. ET All (2019). Socio -educatieve familietherapie. ED. Eleftheria. Barcelona
• Minuchin, s. (1974). Gezinnen en gezinstherapie. Mexico: Economic Culture Fund.
• Minuchin, s., & Fishman, h. C. (1981). Technieken voor gezinstherapie. Barcelona: Paidós.
• Nichols, m. P., & Schwartz, r. C. (2006). Familietherapie: concepten en methoden. Madrid: Pearson.