De aanpak, een verkeerstechniek in familietherapie

De aanpaktechniek, voorgesteld door Salvador Minuchin in het kader van structurele familietherapie, is een strategie die gericht is op het handhaven van de behandeling op de juiste weg en gericht op problemen die kritischer zijn voor het familiesysteem.

Het is een methode die heeft Doelstelling prioriteren en specificeer die transformaties die nodig zijn voor de relationele gezondheid van het gezin. In plaats van alle problemen tegelijkertijd aan te pakken, wat overweldigend en verwarrend kan zijn, selecteert deze techniek bepaalde elementen van gezinsinteractie en richt zich op gegevens die relevant zijn voor therapie.

Inhoud

• Wat is de aanpaktechniek en wat is het doel
• Hoe deze techniek wordt gebruikt
  • Een voorbeeldcase
  • Referenties

Wat is de aanpaktechniek en wat is het doel

Het hoofddoel van de aanpaktechniek is om het gezin te helpen Identificeer en concentreer de meest kritieke problemen of problemen. Minuchin geloofde dat de meest effectieve verandering plaatsvindt wanneer het gezin zich kan concentreren op de meest dringende problemen en vervolgens kan werken om ze op te lossen. De aanpaktechniek fungeert als een gids voor dit proces en biedt een structuur en richting voor behandeling.

Deze techniek is nuttig in verschillende contexten. Het kan vooral zijn Handig voor gezinnen die te maken hebben met meerdere problemen en niet weten waar ze moeten beginnen. Door de aandacht van het gezin op de meest relevante problemen te richten, kan de techniek helpen voorkomen dat overweldigend is dat soms gepaard kan gaan met therapie. Bovendien is de techniek ook het gevolg van Help in situaties waarin de neiging is om af te wijken van het hoofdonderwerp of bepaalde problemen te voorkomen. Door de aandacht van het gezin te handhaven in het probleem dat wordt behandeld, kan de therapeut ervoor zorgen dat de therapie effectief is.

De aanpaktechniek, wanneer correct gebruikt, kan een krachtig middel zijn om familietherapie te sturen en te behouden op een pad dat waarschijnlijker leidt tot probleemoplossing en positieve systemische verandering.

Bovendien is het doel Familieleden overtuigen dat de "kaart van de realiteit" die ze hebben getrokken, kan worden uitgebreid of gewijzigd. Dat wil zeggen, de manier waarop het gezin zijn realiteit waarneemt en interpreteert, kan veranderen, wat nieuwe mogelijkheden kan openen voor interactie en probleemoplossing.

De therapeut werkt samen met de familie om de gegevens te organiseren die het biedt op basis van de onderwerpen die interessant zijn voor haar therapeutische proces. Vervolgens hebben de problemen om met de familie aan te pakken prioriteit. Vervolgens wordt een onderwerp geselecteerd en gekozen, waardoor degenen die, zelfs als ze interessant zijn, op dat moment niet nuttig zijn voor hun therapeutische doelen, uitstel. Ten slotte wordt een reeks familie -interactie gekozen waarin deze kwestie zich manifesteert en therapeutisch kan worden aangepakt.

Het structurele model in systemische familietherapie

Hoe deze techniek wordt gebruikt

De focustechniek is gebaseerd op vier hoofdcomponenten:

1. Organisatie van gegevens: De therapeut werkt samen met de familie om de informatie die het biedt te organiseren, volgens de onderwerpen die het meest relevant zijn voor hun therapeutische proces. Deze fase kan het groeperen van vergelijkbare of gecorreleerde problemen inhouden, gedrag of interactiepatronen identificeren en de achtergrond en context van de familie begrijpen.
2. Prioritering van onderwerpen: Zodra de gegevens zijn georganiseerd, beslissen de therapeut en de familie gezamenlijk welke de belangrijkste problemen zijn die moeten worden aangepakt. Prioritering helpt het gezin om te begrijpen welke problemen eerst moeten worden aangepakt om een ​​positieve verandering te bevorderen.
3. Selectie en postpositie van onderwerpen: Zelfs binnen de prioritaire kwesties kunnen er sommige urgenter of indrukwekkender zijn dan andere. De therapeut selecteert dan een onderwerp om het diepgaand aan te pakken, en stelt degenen uit die, zelfs als ze interessant of relevant zijn, op dat moment niet zo kritisch zijn voor de therapeutische doelen van het gezin.
4. Keuze uit een familie -interactie -reeks: Met het geselecteerde thema, zoekt de therapeut een opeenvolging van gezinsinteractie die dat probleem weerspiegelt en waarschijnlijk de therapie zal benaderen. Deze aanpak helpt het gezin om te begrijpen hoe hun interactiepatronen kunnen bijdragen aan het probleem en wat veranderingen kunnen maken om de situatie te verbeteren.

Deze aanpak is niet bedoeld als rigide, maar om een ​​kader te bieden dat de therapeut en het gezin helpt om door hun problemen te navigeren, meer gestructureerd en gefocust. De aanpaktechniek is daarom een ​​gids voor het therapeutische proces, geen recept dat naar de brief moet worden gevolgd. Flexibiliteit is de sleutel, omdat elk gezin uniek is en wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander.

Een voorbeeldcase

Stel dat we een gezin gaan behandelen dat bestaat uit twee ouders, Ana en Juan, en twee adolescente kinderen, Carlos en María. Ze hebben therapie gezocht omdat ouders moeite hebben om het rebellengedrag van Carlos te beheren en Maria ingetrokken lijkt te lijden.

In de eerste sessie besteden ouders het grootste deel van de tijd over Carlos: hun slechte cijfers, hun uitdaging voor autoriteit en hun respectloze houding. Ze praten een beetje over Maria, maar vooral in termen van hoe hun stilte en isolatie ouders betreft. Er zijn hier een aantal problemen op het spel en de spanning in het gezin is voelbaar.

De therapeut, met behulp van de aanpaktechniek, besluit dat het eerste probleem dat ze moeten aanpakken, communicatie binnen het gezin is. Hoewel de specifieke problemen van Carlos en María belangrijk zijn, identificeert de therapeut dat de manier waarop het gezin het conflict communiceert en beheert het onderliggende probleem is dat waarschijnlijk bijdraagt ​​aan de individuele problemen van de kinderen.

Vervolgens leidt de therapeut in de volgende sessie de discussie over communicatie in het gezin. Wanneer Carlos uitdagend is of ouders gefrustreerd zijn, geeft de therapeut het gesprek om naar hoe ze met elkaar praten. Stel vragen als "Hoe voelde je je toen je vader/moeder je dat vertelde, Carlos?"Of" Ana/Juan, waarom denk je dat Carlos op die manier reageerde op wat je zei?"

Op deze manier gebruikt de therapeut de aanpaktechniek om de "reality -kaart" van het gezin te veranderen. Hij helpt het gezin om te zien dat het niet alleen gaat om de individuele problemen van Carlos of María, maar ook hoe het gezin als systeem omgaat met conflicten en communicatie. Deze nieuwe aanpak kan vervolgens nieuwe manieren openen voor conflictoplossing en positieve verandering.

Ensceneringstechniek in therapie, wat is en hoe wordt gebruikt

Referenties

• Camí, een. (2010). Structurele familietherapie. Barcelona: Escola Itinere, Eduvic Cooperative.
• Camí, een. ET All (2019). Socio -educatieve familietherapie. ED. Eleftheria. Barcelona